Αν και τα ρακούν δεν είναι ακόμα πραγματικά κοινωνικά πλάσματα, εάν, προσφερόμενα στη σωστή ατμόσφαιρα, δημιουργήσουν επίσης δεσμό με τους ανθρώπους.
Όπως αυτό το ρακούν που ανακαλύφθηκε στην άκρη του δρόμου καθώς και φαινόταν ότι η ζωή δεν ήταν εξαιρετικά φωτεινή γι ‘αυτόν. Επίσης όταν σώθηκε, οι πιθανότητες δεν ήταν στην υποστήριξή του καθώς καμία τοποθεσία δεν βρέθηκε ασφαλής για αυτόν στις κοντινές αποκαταστάσεις άγριων ζώων.
Ωστόσο, τον βοήθησε ένας εθελοντής διάσωσης άγριων ζώων, ο Nikki Robinson. Αναφέρεται ότι όταν ρωτήθηκε για το τι πρέπει να γίνει με ένα ορφανό ρακούν, η απάντηση είναι να το αφήσετε ήσυχο και η φύση θα ακολουθήσει την πορεία της. Ο Ρόμπινσον δεν πείστηκε και αποφάσισε να βοηθήσει το ρακούν.
Το ευγενικό θηλυκό πήρε την απόφαση να σώσει το κατοικίδιο και έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να σώσει αυτό το μικρό ζώο. Ωστόσο, το πρόβλημα ήταν ότι λειτουργούσε πολλές ώρες και τις περισσότερες φορές, δεν ήταν και στο σπίτι της. Έτσι ζήτησε βοήθεια από τη συνταξιούχο μητέρα της που μπορεί να αγαπούσε την επιχείρηση του μωρού ρακούν.
Έτσι, η μαμά της Nikki και επίσης το κατοικίδιο ζώο συμπλήρωσαν ο ένας τον άλλον και επίσης ήταν αρκετά αχώριστοι. Σύμφωνα με τον Ρόμπινσον, την πρώτη φορά που τάισε το ρακούν με το μπουκάλι και εκείνος την έψαξε, είχε λιώσει. Του φέρθηκε πολύ ευγενικά και επίσης δημιούργησαν έναν δεσμό.
Λόγω των πρωτοβουλιών της μητέρας του Nikki, το ρακούν ανάρρωσε τους επόμενους μήνες και τελικά ήταν έτοιμο να επιστρέψει στην άγρια φύση. Η κυρία ήταν τόσο πολύ συνδεδεμένη με το ρακούν που και όταν αφέθηκε ελεύθερος στη φύση, διατηρούσε λίγο φαγητό στην αυλή.
Ο Ράκουν είναι ευγνώμων στην κυρία που τον πρόσεχε και επίσης την περιηγείται κάθε τόσο, αν και έχουν περάσει τρία χρόνια από την πρώτη τους γνωριμία. Σε καθημερινή βάση κάθεται έξω και τον περιμένει επίσης. Θα την επισκεφτεί και επίσης αυτό της φτιάχνει τη μέρα. Ήθελε να χουχουλιάσει και πήρε το φαγητό του και μετά εξαφανίστηκε.
Η αγάπη και το δέσιμο τους λιώνουν τις καρδιές μας.